Marlene Hanssen

De volgende dag ben ik naar mijn leidinggevende gestapt met de mededeling dat ik contact opnam met  de bedrijfsarts en me tot nader order ziek meldde. De volgende 3 maanden was ik thuis. De term burn-out bestond volgens mij nog niet, wel de term “overspannen”.

“Hoe is dit toch ontstaan? “ vroeg ik me, totaal verbijsterd, af.
Natuurlijk krijgt de organisatie de schuld… er was niets geregeld of alles op het laatste moment. In ieder geval had ik het gevoel dat om mijn werk te doen, ik overal ‘achter aan moest lopen’.
Nu zie ik dat in mijn poging om zo goed mogelijk mijn werk te doen op zoek was naar meer zekerheid. Oké er was weinig gestructureerd en er werd het nodige improvisatietalent gevraagd van de docenten betreffende zaken als ouderavonden, laatste nippertje vergaderingen, niet werkende kopieermachines en dergelijke. Feit blijft dat ik daar steeds zo goed mogelijk in mee probeerde te bewegen “the show must go on”.

Dit meebewegen betekende veelal oplossingen zoeken in de thuissituatie bijvoorbeeld m.b.t. tot kinderopvang of koken als een vergadering uitliep. ’s Avonds stond er dan nog een paar uur lesvoorbereiding of proefwerken nakijken op het programma.

Met de vraag van Bas werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt: Als ik hier geen paal en perk aan stel gaat dat nog meer ten koste van mijn gezin. Ik moet mijn grenzen aangeven over wat wel en niet kan.

Totaal onwennig thuiszitten, schuldgevoel, doodmoe en boos. Boos op een organisatie die het zover heeft laten komen….
Uitgerust alles eens beschouwd en hulp gezocht. De hulp bestond uit voetreflexmassage, waardoor ik ‘uit mijn hoofd’ kwam. Met  Neuro Emotionele Integratie leerde ik mijn gedragspatronen herkennen én de reden waarom ik deed zoals ik deed. Zelf heb ik sinds de 80ger jaren Reiki- handen. Ik leerde de tijd te nemen om me met Reiki te behandelen en leuke dingen te doen zonder steeds aan werk te hoeven denken.

Na 3 maanden weer voorzichtig voor de klas. Uitgerust en veel, veel wijzer.

Een afspraak die ik met mezelf maakte was: “Wat ik niet weet, daar kan ik niet naar handelen. Als ik de juiste informatie niet krijg, dan loop ik daar niet achteraan.”
Naar mijn leidinggevende heb ik mijn grenzen aangegeven. Ik woon geen vergadering meer bij op mijn roostervrije dagen, anders dan voor zeer dringende zaken. Dat gaf rust. Zo gauw ik me niet aan mijn eigen afspraken hield, ontstond er weer stress en onrust.

De therapieën die mij destijds geholpen hebben, beheers ik ondertussen zelf. Bij het ondergaan ervan ging een wereld voor mij open. Op deze manier is de ‘overspannenheid’ voor mij een zegen geweest.
Ik vond, en vind nog steeds dat de gemiddelde docent begeleid mag worden in een stuk (zelf)reflectie. Nee, geen didactiek of pedagogiek maar zelfkennis. Waarom doe je zoals je doet. Wat maakt dat je aan het ene kind ergert als hij schuin zit en het andere bijna bij je in de pap kan sch….?

Welke verborgen overtuigingen heb je, van welke gedragsbepalende emoties ben je je niet bewust?

Docenten zijn rolmodellen voor hun leerlingen. Hoe evenwichtiger en positiever een docent voor de klas staat, hoe beter dat voor de leerling is. Je kunt je dan in de moeilijkste leerling verplaatsen omdat je jezelf kent. Een kind doet wat een volwassene doet, niet wat hij zegt. Een evenwichtige volwassene straalt rust uit, je leerling neemt dit over.

Sinds 1997 bestaat mijn praktijk voor alternatieve geneeswijzen. Alternatief ja. Ik kijk op een andere manier naar burn-out, depressie, niet goed in je vel zitten of willen weten waar je gelukkig van wordt. Naast reiki, reflexologie en neuro-emotionele integratie heb ik mij verdiept in meerdere coaching technieken waarvan het kracht- en zijnsgericht coachen (Prof. Fred Korthagen) het palet afronden. Mijn aanpak is holistisch, wel met beide voetjes op de grond én met de nodige humor.

Na 35 jaar lesgeven naast (20 jaar) praktijkvoeren richt ik sinds 1 januari 2017 mijn hele aandacht op ‘Vertrouwen’. Nu geniet ik met volle teugen binnen mijn praktijk… ik hoef niet te overtuigen, alleen te ZIJN.